تکه هایی از متن : در دهه 1950 و 1960 بيشتر توليد كنندگان بر توليد انبوه جهت كمينه نمودن هزينه توليد هر واحد، به عنوان استراتژي عملياتي اصلي تأكيد داشتند. توسعه محصول جديد به كندي صورت ميگرفت و منحصراً متكي به تكنولوژيهاي خودسازمان و ظرفيت آن بود. براي حفظ تعادل در جريان توليد، براي عملياتي كه گلوگاه توليد بودند، موجودي نگهداري ميشد كه اين منجر به سرمايهگذاري زياد در موجودي در جريان ساخت ميگرديد. تسهيم تكنولوژي و تخصص با مشتريان يا تأمين كنندگان، غيرقابل قبول و داراي ريسك بالا به شمار ميرفت. در اين دوره تأكيد خيلي اندكي روي شراكت راهبردی و تعاملي خريدار و تأمين كننده شده است. خريد به عنوان پشتيباني كننده توليد شمرده ميشد و مديران توجه اندكي را به موضوعات مربوط به خريد مينمودند. [1]. در دهه 1970 برنامهريزي منابع توليد معرفي شد و مديران به اثر موجودي كالاي در جريان ساخت بر هزينه توليد، كيفيت، توسعه محصول جديد و زمان تحويل پي بردند و بدين ترتيب به مفاهيم جديد مديريت مواد براي بهبود عملكرد سازمان خود پناه آوردند.
تشديد رقابت جهاني در دهه 1980، سازمانهاي در تراز جهاني را مجبور به ارائه محصولاتي با قيمت پايين، كيفيت بالا و قابليت اطمينان و انعطاف پذيري بالاتري در طراحي نمود و توليد كنندگان از توليد به هنگام و ديگر ابتكارات مديريتي براي بهبود اثربخشي توليد خود استفاده نمودند. در محيط توليد JIT، توليد كنندگان به اهميت و منافع بالقوه شراكت و تعامل در روابط خريدار - فروشنده پي بردند. مفهوم مديريت زنجيره تأمين هنگامي كه توليد كنندگان، شراكت راهبردی با تأمين كنندگان مستقيم خود را تجربه نمودند، بوجود آمد. علاوه بر متخصصان تداركات، متخصصان لجستيك و حمل و نقل نيز، مفهوم مديريت مواد را يك گام به جلو بردند و عمليات توزيع و حمل و نقل را نيز در آن جاي داده و نهايتاً منجر به ايجاد مفهوم لجستيك يكپارچه شدند كه به عنوان مديريت زنجيره تأمين نيز شناخته ميشد.
تكامل مدیریت زنجیره ارزش در دهه 1990 نيز ادامه يافت و سازمانها روشهاي مديريت منابع انساني را با در نظر گرفتن تأمين كنندگان راهبردی و عمليات لجستيك در زنجيره تأمين، بسط دادند. شكل1-2 مراحل تكامل مدیریت زنجیره ارزش را نشان ميدهد. در سالهاي اخير نيز با گسترش فن آوري اطلاعات و توسعه تجارت الكترونيك اجزاي مختلف زنجيره تأمين دستخوش تحولات زيادي شدهاند. بسياري از مباحث زنجيره تأمين از قبيل هماهنگي و انسجام زنجيره تأمين در طي سالهاي اخير با گسترش فناوري اطلاعات در سطوح مختلف شرکتها معناي جديدييافته است.